gençlik hatırası
hayatımın baharında bir genç kızdım.daha 16 yaşındaydım ve hayatı tanıdığımı sanardım.çevrem çok genişti.çok insan tanımış, çoğuyla dost olmuştum.ama o yaşıma kadar kimsenin elini dahi tutmamış, kimseye ümit vermemiştim.çok yakın arkadaşlarım vardı kendimce.hepsiyle sıksık görüşürdüm.hepsinin dert ortağıydım.kendi acılarım yoktu o zamana kadar hiç acı çekmemiştim.anlıyordum onları.ama sözde…
bir gün çok yakın bir arkadaşımla otobüse binmiştim.okula gidiyordum.lise dönemleriydi.otobüs kalabalıktı.ona rağmen çok yakışıklı bir çocuk gözüme çarpmıştı.arkadaşım bana o çocuğun daha önce benimle çıkmak istediğini söyledi.ben ise çocuğu daha önce görmediğime emindim.çocuk uzun boylu,sarışın ve yeşil gözlüydü.yani çok yakışıklıydı…
arkadaşımla eve dönerken aynı otobüse binmiştik.o yakışıklıdan açılmıştı konu.arkadaşım benden habersiz çocukla konuşmaya gitmiş ona telefon numaralarımı vermiş.arkadaşım bana bunları açıkladığında ben şok olmuştum.ama dosttuk ya kızmamıştım ona.çocuk beni aradığı zaman ona herşeyi anlatıcaktım.akşam eve döndüğümde telefonum çalmıştı.açmamak istemiştim ama olanları anlatmam gerekiyordu.telefonu açtığımda karşı taraftaki ses beni çok etkilemişti.çocuğa bişey sözlememiştim.belkide herşey güzel olucaktı..kim bilebilirki…
o yakışıklıyla bir sene beraber olduk.arada bir ayrıldığımızda olmuştu.ama ne o bensiz yapabilmişti nede ben onsuz…onunla buluşmalarımız çok güzeldi.hatta çocukken gördüğüm rüyaların olduğu yerlere gidiyorduk.bir yandan korkardım bir yandan da delice tutulurdum ona.onunla herşey çok güzeldi.derler ya güzel olan herşey çabuk biter.bizimkide öyle oldu.birgün onu başkasıyla gördüm.hemde benimle çıkarken.kısacası aldatılmıştım.aldatılmışlık nasıl bir duygu ozaman anlamıştım.acıyı ilk o zaman tatmıştım.ben yaşıma göre daha olgun olduğum için yaşamımı mutlu devam ettirdim.yani herkes öyle bildi.bunalım değildim fakat içimdeki fırtına büyüktü.onu unutmak için başkasıyla birlikte olmuştum.bu seferki ondan farklıydı.deli dolu bir aşk yerine olgun bir aşk.benim bütün sırlarımı biliyordu.bende onun.çok anlayışlıydı.benim en büyük destekçimdi.onunla çok mutluyduk.mutluluğumuzu çekemeyen biri vardı benim eski yakışıklı erkek arkadaşım.bizim mutluluğumuza dayanamamış sınıftaki arkadaşlarımı örgütlemişti.bana namussuz biri gibi bakıyorlardı.çevremde bana inanan bir grup arkadaşım vardı.onlar bana çok destek olmuşlardı.meğerse aralarında bir iki kişi destek yerine köstek olmuşlar.yolumda çakıl taş olmuşlar.
okul bitimine yakın bir kaç görüştüğüm kişi bana gelip sevgilimin beni aldattığını söylemişlerdi.bende felaket tellalı olduğum için onlara inanmıştım.ileride hayat arkadaşım olucak insanın yeminlerine inanmamıştım.herşeyi bitirmiş bütün ilişkimi kestirip atmıştım.o benim için hastanelere düşmüş günden güne erimişti.ilişkimizi ailemiz öğrenmişti.bende günden güne eriyodum oda.ailelerimiz beraber olmamızı istemiyordu.birbirimize acı veriyormuşuz.bizde büyük sözü dinlemiş birbirimizden kopmuştuk.geçenlerde birbirimizi görüp konuştuk.o evlenmiş.güzel bir hanımla.bende evlendim.çook yakışıklı dünya iyisi bir bayla.dertleştik uzun uzun.okul dönemlerinden konuştuk.sonra ikimizde birilerinin dolduruluşuna getirildiğimizi fark ettik.acı bir aşktı bizimkisi.aradan çok uzun zamöan geçmişti..geri dönüşü yoktu bizim için.hala içimizde birbirimize karşı birşeyler vardı evet ama eşlerimize saygımız vardı.onları aldatamazdık.boşverdik.hayatımızda bundan önce yaptığımız gibi.
ben şimdi 35 yaşındayım.hayatımın en güzel döneminde.gençliğim acıdan ibaretken yaşlılığım muhteşem geçicek.
bunları niye yazdığıma gelince hem paylaşmak, hemde ders çıkarmak.size tek şunu söylüyorum bir arkadaş insanı vezir de yapar rezilde….