annem beni affet
ben almanyanin kücük bir sehrinde büyüdüm, aslinda vatanimda büyümeyi tercih ederdim. belki herseyim olmazdi ama huzurum olurdu,belki hayatim daha degisik ilerlerdi,belki….?neyse dedigim gibi biz almanyanin kücük bir sehrinde anem sevmeye doyamadigim annem,herseyi dogru yapmak isteyen ama milletin dedikodusundan utanan annem,babam cok sevdigim “benim kizima güvenim sonsuzdur ” diyen babam ve birbirimizden cok uzak oldugumuz iki tane abim! belki annem ve babam yasam savasi icinde bizi sevmeyi unutmuslardi belkide onlar herseyi dogru yapmislardi belki de yanlis olan bendim? bilmiyorum.belki de babam bana fazla güvenmisti! ve hala da güveniyor.ailenin en kücügü bendim.her istedigim oluyordu dedigi gibi babamin birtanesiyim.yasim 13 komsumun ogluna asik oldum askmiydi bir hevesmiydi cahillikmiydi bilmiyorum.birgün kacarak evlendik.adanaya kocamin memleketine kactik,ilk gecemizde hamile kaldim.bugün 12 yasinda bir kizim var.evliligim fazla sürmedi kocam isini kaybettikten sonra beni dövmeye basladi ve babam beni cok seven babam buna dayanamadi,ve beni hemen kizim dogduktan sonra almanyanin baska bir sehrine gönderdi.”benim tek kizim var el oglundan dayak yesin diye büyütmedim”düsüncesindeydi,benim ve kizimin huzur icinde yasamamizi istiyordu. annem se hic sevgisini göstermezdi “beni annem sevmiyor “düsüncesindeydim.YANILDIM.bugün kendim bir anne olarak annemi daha iyi anliyorum.ama cok gec egerki o zamanlar bu günki gibi düsünebilseydim cok seyler baska yapardim.annem benim yokluguma dayanamadi, hastalik pesinden hastalik geldi ve annem iki sene önce vefat etti. son nefesinde ulastim anneme ama neye yarar, ben anneme doyamadim, yüzüne bakipta annem beni affet diyemedim sarilip koklayamadim.utandim kendimden yaptiklarimdan hayatimdan.anneme anlatacagim cok sey vardi,annemden ve babamdan ayrilinca basima neler geldi….abilerim annemin ölümünden beni sorumlu ettiler, haklilardi.benden nefret ediyorlar.yazmayi unuttum kizimi babasi ben ayrildiktan 6 sene sonra öldü ölüm sebebini hala bilmiyorum.kizim babasini hic görmedi.ama kendimi bundan sorumlu tutmuyorum,cünkü o bize sahip cikmadi tek dostu ickiydi.ginede yattigi yer mekani cennet olsun.nede olsa kendi cahilligim ve kizimin babasiydi. kizimla baska sehirde yapa yalniz kaldigim da cok zor günler gördüm.kocamin icki düskünlügünden epeyce borclanmistim,ellimizden tutan kimse olmadi.annem ve babama eger zorluklarimizdan anlatsaydim elbette yardimcim olurlardi ama buna yüzüm yoktu.KENDI DÜSEN AGLAMAZ diye düsündüm nede olsa cok hatam olmustu.kizimi soguk yagmurlu bir günde delik ayakabi ve yazlik ince bir ceketle okula gönderdigimde ateslenip yataga düstü,ve ben babamin sonsuz güvendigi kizi hayat kadini olarak calismaya karar verdim. ben anamdan orospu olarak dogmadim .bugün hala hayat kadini olarak calisiyorum. bunu ailemden kimse bilmiyor,ama aynaya baktigim zaman kendimden kaderimden utaniyorum, kizima her istedigini alabiliyorum ve bu beni biraz olsun teselli ediyor.sonra gece oldugunda sabahlara kadar agliyorum. neden den bukadar hata yaptim. anneme beni affet diyerek yalvariyorum.