2001 temmuzunda tanıdım onu.tanışmamızda film gibiydi.akrabam tuğba ile düğüne giderken arabasıyla durup tuğba; gel sizi gideceğiniz yere götüreyim demişt.arabaya bindik.arabanın dikiz aynasından ona bakıyordum o da bana.allahım ne kadar yakışıklı birisi dedim içimden.düğüne geldik beraberce konuşarak.sonra karşımıza geçerek sürekli bakmaya başladı tabii ki bende.içim kıpır kıpırdı.bir ara tuğba yanımdan ayrıldı.bir baktım onunla konuşuyor.ne konuştuklarını merak ediyordum.tuğba yanıma gelince ”dayın çok yakışıklıymış” dedim.tuğba da bana ”o da seni çok beğenmiş tanışmak istedi”.çok mutlu olmuştum.ikimizde aynı duygular içindeydik.o gece konuştuk gizlice.telefon numaralarımızı aldık.
daha sonra telefonda konuşmaya başladık.1 hafta olmuştu ve ben ona seni seviyorum dedim.içimden geliyordu bu sözcükler.o da bana bizimkileri yollayayım istemeye dedi.kalbim yerinden çıkacaktı o an.bir tür evlenme teklifiydi.daha çok erkendi herşey için ama ikimizinde duyguları yoğundu.herşey yolunda gidiyordu.taa ki üniversite sonuçları açıklanıncaya kadar.üniversite okumak benim hayatta en çok istediğim şeydi.ama ilk girişimde kazanamadığımı öğrenince yıkıldım.arkadaşlarımın hepsi bir yerlere yerleşmişti.buralarda yalnız kalmıştım.neyseki bitanem vardı.beni sürekli dinleyen,motive eden ve bana güvenen.üniversiteye gitmemi istemiyordu aslında.çünkü kendisi ilkokul mezunuydu ve ben okursam ayrılacağız diyordu.
kötü günümde yanımda olup beni hayata döndürerek sınavlara tekrardan hazırlanmamı sağladı.çok güveniyordu bana.hergün görüşüyorduk.gözlerimizin içi gülerdi her görüşmede.arkadaşlarımız bizim birbirimizi ne kadar çok sevdiğimizi görebiliyorlardı.o benim birtanemdi.tüm güzellikleri onunla tattım.ilk defa onu elini tutum,ilk defa onunla öpüştüm,ilk defa ona sevdiğimi söyledim,herşeyde ilkti…
üniversite sınavna o yıl girdim ve oldu kazandım.mutluyduk ama bu bizi ayıracaktı ikimizde biliyorduk bunu.çünkü ailem ilkokul okumuş birisini istimiyordu bende onların baaskılarıyla olmayacağına inanmaya başlamıştım.gitmeme az bir süre kala ayrıldık.ikimizinde ortak kararıydı.bitmişti böyle güzel bir ilişki.lafta bitti aslında sürekli konuşuyorduk.ama olmayacak diyordum hep.aradan biraz zaman geçince konuşmalarımız kesildi.hayatıma onu unutmak için birisini sokmaya karar verdim bir süre sonra.en büyük hata birisini unutmadan yeni birisiyle beraber olmakmış bunu yaşayınca anladım.hayatıma giren bu yeni kişide çok kısa sürede bağlandı aşık oldu bana.ama ben onu bir türlü sevemedim.aklım hep tek kişdeydi bitanemdeydi.bu kişi ile 4.5 yıl beraber oldum.sevmeden aşık olmadan 4.5 yıl.tatillerde eve gittikçe onunla buluşuyordum ve hiç ayrılmamış gibi olabiliyorduk.
geçen yıl karşılaştık. evleneceğini söyleyince yıkıldı.mutlu olması için dua ettim.hakediyordu fazlasıyla mutluluğu.düğününe davet etti ve gittim.onu bir başkasıyla görmek hayattaki en büyük acıydı.artık benim değildi ve evliydi.ağlayarak eve geldim.bütün bunlara sebep bendim.benim yüzümden ayrılmak zorunda kalmıştık.kendimi hep suçladım durdum.
evlendi ama o da beni unutamadı biliyorum.doğum günümde mesaj yolladığında buluşmak istedi.bize yakışmaz diyerek reddettim…
dün yine onu gördüm. ben birkez daha bittim ilk günkü gibi heyecanlandım.keşkelerle doluyum.keşke aşık olduğum kişiyi bu kadar saçma bir sebep uğruna bırakmasaydım.keşke ailemi ön planda tutmayıp kendi isteklerimi kendi istediğim hayatı yaşasaydım.şuan onsuz çok mutsuzum…
bitanem denizim seni son nefesime kadar seveceğim.beni affet…