aslında nerden başlayacağımı bilemiyorum..16 yaşımda tanıdım onu..o zamanlar kendini yeni yeni bulmaya başlamış bi genç kızdım..o 18 indeydi çok yakışıklıydı..bense aklından zerre kötülük geçirmeyen bi kızdım,çok safmışım..
markette karşılaştık ilk ve sonra birkaç kez daha..tanışmak istediğini söyledi,tanıştık.ismi yalan,herşeyi yalandı ilk tanışmamızda.aradan zaman geçince gerçek adını söyledi.şaşırmıştım; bi insan neden adını gizler ki? aradan 2 yıl geçti.ilişkimiz artık ciddiye gitmeye başlamıştı.(yani ben öyle sanmışım)ailesiyle tanıştım, o da benim ailemle..kendi ramızda yüzük takmıştık.onun yüzünden herkesi reddediyordum..
üniversite hayallerim vardı;kıskançlığı yüzünden gitmemi istemiyordu.sürekli tartışyorduk bu sebepten..ailem ise benim okumamı istiyordu,çünkü gerçekten derslerim çok iyiydi ve mutlaka üniversiteye gitmeliydim.onun yüzünden ailemi bile dinlemiyordum.sürekli kavga ediyordum.gözüm kör olmuştu resmen..
ben ilişkimizin ciddiye gittiğini düşünürken,onun aklından başka kurnazlıklar geçiyormuş meğer..niyeti kötüymüş…beni kandırdı…en başta hayallerimi yıktı,sonra hayatımı mahvetti..ünv gidemedim,ailemi üzdüm,çevremdeki insanların güvenini sarstım:( siz siz olun sakın bir erkeğin evlilik vaatlerine inanmayın…